Velen zullen wel weten dat ik al een tijdje last heb van een rug hernia.
Die is lang onder controle geweest met kinesitherapie en zoveel mogelijk m'n rug te ontlasten.
Jammer genoeg genoeg is het tij gekeerd.
In een robbeling hebben ze hier alles geregeld voor de kindjes en voor mij en m'n bijstand want ik ging niet alleen binnen gaan ik moest iemand bij me hebben.
Wat een geluk dat m'n broer een super nuchter en vlot organisatie talent heeft.
De tweede week van de paasvakantie ging het heel snel bergaf.
De pijn was zo erg dat ik tot drie maal toe flauwviel, met blauwe plekken en een hoofdwonde tot gevolg.
De huisarts kwam dagelijks langs. De medicatie werd telkens opgedreven maar met geen beterschap tot gevolg.
Een afspraak bij een specialist drong zich op.
Zoals algemeen gekend moet je altijd lang wachten om erbij te geraken .
Wat me zo kwaad maakte want ik hield het niet meer uit, ruim 14 dagen wachten , onmenselijk!!!
Ik heb zo'n geluk dat Kurt heel wat dagen onverwacht kon thuis blijven om alles te doen in ons druk gezinnetje want de kindjes waren thuis .
De vrijdagochtend liep het helemaal mis, ik kon bijna geen stap zetten.
Kurt was de eerste dag gaan werken want de dag voordien ging het ietsiepietsie beter. Gelukkig kwam Papie toch ook nog eens polshoogte nemen voor hij door reed naar Jabbeke. En de blik die ik zag in z'n ogen had ik nog nooit gezien. Het was: nu neem je de telefoon en je belt naar de huisarts... slik er was geen onderkomen aan...
Na heel wat telefoontjes bleef enkel nog de optie spoed over.De vrijdagochtend liep het helemaal mis, ik kon bijna geen stap zetten.
Kurt was de eerste dag gaan werken want de dag voordien ging het ietsiepietsie beter. Gelukkig kwam Papie toch ook nog eens polshoogte nemen voor hij door reed naar Jabbeke. En de blik die ik zag in z'n ogen had ik nog nooit gezien. Het was: nu neem je de telefoon en je belt naar de huisarts... slik er was geen onderkomen aan...
In een robbeling hebben ze hier alles geregeld voor de kindjes en voor mij en m'n bijstand want ik ging niet alleen binnen gaan ik moest iemand bij me hebben.
Wat een geluk dat m'n broer een super nuchter en vlot organisatie talent heeft.
Met heel veel moeite in de auto geraakt en richting spoed.
Doodsbang, de tranen vloeiden rijkelijk en den bibber verergerde nog alles.
Je moet weten dat ik een panische angst heb voor alles wat met dokters en behandelingen te maken heeft.
Op spoed moet je dan op zo'n brancard geraken, een ramp, dat ging niet.
Ze hebben dan eerst begonnen met pijnstilling maar die werkte maar met licht mate.
Dan heb ik me toch op die brancard moeten plooien, was een hel, een infuus werd aangelegd en dit zou al wat verlichting moeten brengen.
Ik heb die brancard vervloekt dat ligt dus helemaal niet goed, zelf een kussentje voor onder m'n knieën was niet voor handen.
Ze controleerden m'n reflexen en die waren nog redelijk, maar toen ze me vroegen om van m'n linker voet m'n tenen te bewegen of naar me toe te trekken toen kwam ik effe misselijk. Niets kon ik kon met die tenen...
Een opname was dus onvermijdelijk.
Heb geluk gehad in die zin dat ze me vrij snel naar de kamer gebracht hebben, waar een comfortabel bed voor handen was.
Ik was doodop, ik vechtte om niet in slaap te vallen omdat ik bang was dat ze onverwachts nog iets gingen doen met me...
Op spoed moet je dan op zo'n brancard geraken, een ramp, dat ging niet.
Ze hebben dan eerst begonnen met pijnstilling maar die werkte maar met licht mate.
Dan heb ik me toch op die brancard moeten plooien, was een hel, een infuus werd aangelegd en dit zou al wat verlichting moeten brengen.
Ik heb die brancard vervloekt dat ligt dus helemaal niet goed, zelf een kussentje voor onder m'n knieën was niet voor handen.
Ze controleerden m'n reflexen en die waren nog redelijk, maar toen ze me vroegen om van m'n linker voet m'n tenen te bewegen of naar me toe te trekken toen kwam ik effe misselijk. Niets kon ik kon met die tenen...
Een opname was dus onvermijdelijk.
Heb geluk gehad in die zin dat ze me vrij snel naar de kamer gebracht hebben, waar een comfortabel bed voor handen was.
Ik was doodop, ik vechtte om niet in slaap te vallen omdat ik bang was dat ze onverwachts nog iets gingen doen met me...
De ene baxter na de andere passeerde m'n fijne adertjes. Ongelooflijk.
Ik had natuurlijk de tref dat het de vrijdag was voor het Paasweekend en dat alle onderzoeken die moesten gebeuren zich lieten wachten tot de dinsdag-woensdag-donderdag.
Heel traag per dag ging de pijn met lichte mate achteruit.
De dinsdag eindelijk de MRI van de rug, en zoals verwacht was die hernia in vergelijking met 2011 groter geworden waardoor hij drukt op zenuwbanen, L4-L5, lumbaal.
Toen kwam de beslissing om toch maar te beginnen met epidurale, ik natuurlijk weer compleet van de kaart want de angst ervoor was weer zo groot dat ik bijna continue huilde van de schrik.
Gelukkig kon Kurt zich vrij maken om erbij te zijn, wat voor mij zoveel betekent. Ik heb er toch zo'n hekel aan aan al die prikken en toestanden.
Dan gans de dag plat liggen om alles goed te laten inwerken.
Erna moet je tot 48u geduld hebben om het effect te voelen. Ik had dus die volle 48u nodig wat toch zo super bangelijk was, wat als dit niet hielp???
De donderdag wilden ze voor het zekerste nog een EEG doen omdat ik 3x maal flauw gevallen was en ze wilden zeker uitsluiten dat er niets anders mis was. Doordat ik ook Lupus patiënt ben, kon het blijkbaar zijn dat die Lupus zich verplaatst had naar m'n hersenen. Weer iets om schrik van te hebben.
Gelukkig bleek snel dat dit allemaal in orde was ook de MRI van de hersenen die ze ook nog deden was oké. Een hele geruststelling!
Nu ben ik ook heel blij dat Lotte vorig jaar een MRI van de hersenen kreeg onder volledige verdoving; ik kan me niet voorstellen dat dat zou lukken zonder. Je krijgt nog een helm op waardoor alles nog enger is en in de laatste minuten komen ze nog een contrast vloeistof in spuiten.
Ondertussen bleven die baxters maar door lopen en doordat ik zo'n fijne adertjes heb, hebben ze tot 8 maal toe m'n baxter moeten versteken, maar ja dat moest dan maar dat woog niet op tegen de pijn in m'n linker been en bil.
De prikjes tegen het flebit kreeg ik ook maar die vallen heel goed mee, dat is al iets waar ik niet meer zo mee inzit, toch al iets.
Dan toch nog de chirurg eens aan m'n bed gezien en die wist me te vertellen dat door de grootte van de hernia ik er rekening mee moet houden dat een ingreep nog steeds mogelijk kan zijn alles hangt af van de epidurales.
Op onze trouwverjaardag zondag 27/4 mocht ik in de late namiddag naar huis en dit na 10 dagen.
Met een hele waslijst medicatie, amai, verschiet achtig maar ja, alles beter dan die vreselijke pijn.
Deed heel raar om weer in m'n vertrouwde omgeving te zijn, raar hé;
Nu nog 2 epidurales te gaan.
Morgen is de volgende, ik begin alweer ferm zenuwachtig te worden, weer een dag dagziekenhuis.
Ja 10 dagen opname als jonge mama dat is toch niet niets hoor. M'n ventje doet super goed z'n best maar hij heeft het best zwaar hoor!
Dit is het enige berichtje die ik via facebook zal delen, wil je m'n vorderingen volgen dan kan dat door m'n blogje te volgen, ik hou er niet zo van om continue alle ontwikkelingen via dat smoelboek te doen.
Ik zal proberen om er een beetje een dagboekje van te maken.
Zo ben ik ook eens m'n ei kwijt en kan ik er later nog eens op terug blikken en fier zijn op al wat ik doorstaan heb
ps: ik moet heel veel mensen nu al bedanken voor veel dingen ik zal geen namen noemen!!! Ze weten het wel.
Bange Isabelle
Ik had natuurlijk de tref dat het de vrijdag was voor het Paasweekend en dat alle onderzoeken die moesten gebeuren zich lieten wachten tot de dinsdag-woensdag-donderdag.
Heel traag per dag ging de pijn met lichte mate achteruit.
De dinsdag eindelijk de MRI van de rug, en zoals verwacht was die hernia in vergelijking met 2011 groter geworden waardoor hij drukt op zenuwbanen, L4-L5, lumbaal.
Toen kwam de beslissing om toch maar te beginnen met epidurale, ik natuurlijk weer compleet van de kaart want de angst ervoor was weer zo groot dat ik bijna continue huilde van de schrik.
Gelukkig kon Kurt zich vrij maken om erbij te zijn, wat voor mij zoveel betekent. Ik heb er toch zo'n hekel aan aan al die prikken en toestanden.
Dan gans de dag plat liggen om alles goed te laten inwerken.
Erna moet je tot 48u geduld hebben om het effect te voelen. Ik had dus die volle 48u nodig wat toch zo super bangelijk was, wat als dit niet hielp???
De donderdag wilden ze voor het zekerste nog een EEG doen omdat ik 3x maal flauw gevallen was en ze wilden zeker uitsluiten dat er niets anders mis was. Doordat ik ook Lupus patiënt ben, kon het blijkbaar zijn dat die Lupus zich verplaatst had naar m'n hersenen. Weer iets om schrik van te hebben.
Gelukkig bleek snel dat dit allemaal in orde was ook de MRI van de hersenen die ze ook nog deden was oké. Een hele geruststelling!
Nu ben ik ook heel blij dat Lotte vorig jaar een MRI van de hersenen kreeg onder volledige verdoving; ik kan me niet voorstellen dat dat zou lukken zonder. Je krijgt nog een helm op waardoor alles nog enger is en in de laatste minuten komen ze nog een contrast vloeistof in spuiten.
Ondertussen bleven die baxters maar door lopen en doordat ik zo'n fijne adertjes heb, hebben ze tot 8 maal toe m'n baxter moeten versteken, maar ja dat moest dan maar dat woog niet op tegen de pijn in m'n linker been en bil.
De prikjes tegen het flebit kreeg ik ook maar die vallen heel goed mee, dat is al iets waar ik niet meer zo mee inzit, toch al iets.
Dan toch nog de chirurg eens aan m'n bed gezien en die wist me te vertellen dat door de grootte van de hernia ik er rekening mee moet houden dat een ingreep nog steeds mogelijk kan zijn alles hangt af van de epidurales.
Op onze trouwverjaardag zondag 27/4 mocht ik in de late namiddag naar huis en dit na 10 dagen.
Met een hele waslijst medicatie, amai, verschiet achtig maar ja, alles beter dan die vreselijke pijn.
Deed heel raar om weer in m'n vertrouwde omgeving te zijn, raar hé;
Nu nog 2 epidurales te gaan.
Morgen is de volgende, ik begin alweer ferm zenuwachtig te worden, weer een dag dagziekenhuis.
Ja 10 dagen opname als jonge mama dat is toch niet niets hoor. M'n ventje doet super goed z'n best maar hij heeft het best zwaar hoor!
Dit is het enige berichtje die ik via facebook zal delen, wil je m'n vorderingen volgen dan kan dat door m'n blogje te volgen, ik hou er niet zo van om continue alle ontwikkelingen via dat smoelboek te doen.
Ik zal proberen om er een beetje een dagboekje van te maken.
Zo ben ik ook eens m'n ei kwijt en kan ik er later nog eens op terug blikken en fier zijn op al wat ik doorstaan heb
ps: ik moet heel veel mensen nu al bedanken voor veel dingen ik zal geen namen noemen!!! Ze weten het wel.
Bange Isabelle
.
