Achteraf gezien was ik donderdag namiddag vrij euforisch waarschijnlijk zit de verdoving daar wel voor iets tussen.
De pijn was op en af in de rede.
Ik was vooral apetrots op mezelf omdat ik het hele verhaal zo goed en zo kalm had doorgemaakt vanaf het moment dat ik in het operatie kwartier was. Nooit gedacht dat ik me zo goed ging houden. Really proud !
De dag na de operatie was ik echt niet goed.
Het begon al met: ik moet plassen!!!
Ja Dame ( zo sprak die verpleegster me telkens weer aan, grrr.) maar dan op de pan je mag je bed nog niet uit.
Oké dan maar. Een heel gedoe en een pijnlijk gedoe om na een rugoperatie die pan op te geraken.
Het deed zoveel pijn dat plassen onmogelijk was.
Dan druk je op die bel lig je te kermen van de pijn en moet je echt geduld hebben en op je kiezen bijten.
Ja Dame, jammer voor jou zei de "lieve" verpleegster, dan zal je moeten wachten.
Na een kwartier dan toch maar weer op die bel gedrukt. Terug diezelfde "lieve" verpleegster en die zei je zult toch moeten wachten hoor. Ik vroeg beleefd wachten op wat? Op de kinesisten die je uit bed komen halen. Ja en wanneer komen die? Wel Dame als je geluk hebt ben je bij de eerste, heb je pech ben je de laatste, het was toen rond 7u en de kiné's deden hun toer vanaf 9u... Ik kookte!
ik moest echt plassen man man man.
Een kwartier geduld gehad terug op die bel gedrukt!
En daar kwamen m'n twee verlossende engeltjes, ik ben ze nog dankbaar.
Ik vertel m'n verhaal en ze vonden dat geen doen, en hebben me met twee uit bed gehaald en heel voorzichtig op den WC gezet, t was snel geklonken.
Maar ik kan je verzekeren de eerste keer opstaan dat deed imens veel pijn. oooo man man man.
Oef dat was ik al kwijt.
In de loop van de dag héél misselijk geweest, s morgens niet kunnen eten, s middags ook niet, t ging me echt niet.
Dr Hoste was er dan ook mee akkoord dat ik een extra nachtje bleef, maar best ook want s namiddags had ik koorts en was zo draaierig ...
Bijna van m'n sus gedraait maar nog net net in m'n bed neer gekomen, had nog net op DE bel kunnen drukken maar eer ze kwamen kijken was ik al weer bij m'n positieven. Dan stel je je de vraag wat doe ik hier eigenlijk nog een extra nacht als je ze ECHT nodig hebt komen ze toch te laat. Soit, dat is nu totaal geen veroordeling naar de verpleegkundigen de werkdruk is nu éénmaal heel hoog maar t was wel een feit m'n verhaal.
Ben daar dan in kraam gekomen met Sammeke die me continue op een stoel wilde zetten als ik me draaierig en misselijk werd, ik kon toen bijna niet zitten moet je weten dat deed immens veel pijn. Sammeke Sammeke
Was zo blij om s avonds Kurt en Kokke Tie te zien, deed zo deugd na zo'n baal dag. Merci mannen.
Die nacht gelukkig redelijk goed geslapen.
Na het middag eten naar huis, rolstoel in, en op naar de auto. In de auto stappen ging tot m'n grote vreugde al met veel minder pijn. oef.
Home sweet home.
De richtlijnen voor thuis zijn:
maximum 15 min zitten (stoel auto, ...)
veel liggen
stappen opbouwen, beetje met een keer
Niet heffen, dragen of bukken
en dit gedurende 4 weken.
thuisverpleging voor wondzorg
In het begin overwoog het liggen nog dikwijls omdat het wel een pijnlijke affaire is.
De maandag( 19 mei) kwam de huisarts een check up doen en alles leek toen normaal.
Dinsdag (20 mei) komt de thuisverpleegster en zegt me dat m'n wond wel wat dik en rood zit... Ik moet zeggen dat ik wel voelde bij het wakker worden de dinsdag ochtend dat ik precies op een ei lag.... daar had je het dus.
Ze gaf me de goeie raad om de dokter te laten komen de woensdag als het dan nog zo was.
Wat denk je, natuurlijk heeft bibi de dokter moeten laten komen. Nadat hij het bekeken had, nam hij z'n gsm en begon rond te bellen opzoek naar m'n chirurg... ja den dezen begon alweer te zweten.
Met als resultaat dat ik de donderdag (22 mei) m'n ei mocht gaan tonen bij de chirurg. Met als resultaat er zit ontsteking op nog niet vlammend maar toch zo van ja we zouden best antibiotica starten.
Dat dan maar gedaan en maar best ook want de vrijdag kwam er etter en bloed uit.
Gelukkig kon ik rekenen op m'n thuisverpleegster die alles in goede banen leidde. Merci hoor Mieke!!!
Tegen het weekend werd ik stilaan mobieler joepi, oef.
Maar goed ook want we staan hier voor verbouwingen en we hadden eline haar slaapkamer compleet te legen. Kurt heeft natuurlijk het meest gedaan maar de kleerkast bleef over voor mij. Samen met Eline dat werkje in stukjes en beetjes afgewerkt. Merci zus.
Als je zoveel moet rusten en liggen dan word je zo nu en dan eens overspoelt met emoties. één ervan is dat ik het zo erg vind om zoveel te moeten missen. Ellen en Eline hun verjaardag zijn in het water gevallen door m'n eerste opname, en voor Ellen is dit al het tweede jaar op rij dat het niet door ging. Ik kan je verzekeren als mama doet dat vreselijk veel pijn, 3 en 4 jaar zo'n leuke toffe leeftijden en daar zullen geen foto's van terug te vinden zijn later... steekt echt in m'n hart.
Oma heeft haar verjaardag ook laten varen, het schoolfeest het hoogtepunt van een schooljaar, dan moest ik nog de eerste verjaardag van ons neefje ook nog eens missen, ... pfff gewoon te veel!
De maandag (26 mei) ging het me niet ik was zoooo zooo misselijk dat ik m'n bed niet uit kon, was echt erg. Bijna terug flauw gevallen maar gelukkig had mama het in de mot en is het niet zo ver gekomen.
Ik nam toen op dat moment 14 pillen op een dag waarschijnlijk zat er toen eentje tussen die me wat parten speelde. Nu ik mag niet klagen want voor mij is dat tijdelijk ben nu al terug gevallen op m'n gebruikelijke 4.
Tja t is toch een hele weg.
Ik schrik ervan hoeveel kracht ik ondertussen verloren ben.
Het gaat traag maar zeker vooruit.
M'n zenuw maakt nu en dan nog van z'n oren, maar ja die heeft dan ook goed afgezien.
En over m'n schreef gaan dat gaat niet want je weet heel snel wanneer je moet rusten.
Ik duim nog steeds voor mezelf dat ik nog de laatste 14d van juni kan gaan werken, zou super zijn!
So Far So Good
Liefs
Isabelle
