In de ban van ...

Helemaal in de ban van een nieuwe layout voor een kaartje.

Het ligt me zodanig dat de inspiratie vloeide en er in een mum van tijd 4 uit voort vloeiden.

Zo leuk om te doen.

Ik word er zelf heel gelukkig van, en dat is dan ook de hoofd reden van m'n hobby, effe verstand op nul.

daar gaan we, ben je klaar:

Hieruit kwam alle inspiratie

Het smaakt naar nog veel meer.

De volgende creatie word een kerstkaartje met deze techniek, ik kan niet wachten om eraan te beginnen.

Maar eerst de huishoudelijke taken onder handen nemen voor we nog eens laten gaan.

Dikke knuffel

Isabelle

Dream ...

Ja ja stilaan weer wat kaartjes aan het maken.
Het maakt me zo gelukkig, weetende welke periode ik achter me heb.
Telkens ik nu eens een paar minuutjes kan bezig zijn in mijn hoekje voel ik me hemels, zo dankbaar.
t zijn kleine momentjes maar ze zijn er.
Hier onder zal ik m'n laatste creaties eens showen.  t zijn stuk voor stuk relatief simpele kaartje, maar mooi in hun eenvoud.

Lieve groetjes
Isabelle

Beetje met een keer

Het is een eindje geleden dat ik nog een verslagje schreef maar het was hier dan ook super druk met onze dakwerken.

Ondertussen is onze nieuwe dakstructuur een feit en zijn we zo fier als een paashaas.

Altijd van harte welkom om eens te komen kijken, dan klinken we met plezier op ons mooi dak.  

M'n revalidatie is nog steeds een feit en ik vermoed dat dat nog een hele lange weg zal zijn.

Door m'n knieën gaan is nog steeds niet mogelijk door de verminderde spierkracht.  Alles wat ik kan doen op hoogte gaat al redelijk, nog niet voor super lange tijd maar "t gaat.

Tja zoals ik al veel gezegd heb, een beetje met een keer, we komen er wel maar dat geduld staat soms in de weg.

Hier onder alweer een nieuw kaartje, volgens Kurt is dat goed nieuws... en hij heeft wel gelijk!

dwz dat ik me al stukken beter voel en dat is wel waar.

t is nog allemaal traag en van korte duur maar soit; je weet wel: een beetje met een keer.

Mijn gekozen materialen:

Marianne Design Collectables col1317 vlinder

Copics: blender, C1 Y11 Y13 BV01 BV02 BV04 R81 R83

Stickles star dust

Papier: Docrafts, Country Companions, for someone special (klopt nog ook)

Prima: say it in crystals

Tekst: Stampavie van Tinka Wenke, 

Kaartje heb ik gemaakt zodat dat het in een standaard vierkante omslag kan, dus 11,5 X 11,5cm, dat werd paarse cardstock.

Design papiertje gesneden 11 x 11.  Nog een strookje voor in het midden van 3cm.

Vlindertjes uitgeponst met de nellie snellen ponzen en bewerkt met Stickles.

Met een stempelblok waar lijntjes op staan de tekst gestempeld, zo staat ie mooi recht.

Links heb je nog vlindertjes, dat is washi tape.

Zo ik ben m'n ei weer eens kwijt.

lol.

liefs

Isabelle

Het herstel beetje met een keer

Achteraf gezien was ik donderdag namiddag vrij euforisch waarschijnlijk zit de verdoving daar wel voor iets tussen.
De pijn was op en af in de rede.
Ik was vooral  apetrots op mezelf omdat ik het hele verhaal zo goed en zo kalm had doorgemaakt vanaf het moment dat ik in het operatie kwartier was.  Nooit gedacht dat ik me zo goed ging houden.  Really proud !

De dag na de operatie was ik echt niet goed.
Het begon al met: ik moet plassen!!!
Ja Dame ( zo sprak die verpleegster me telkens weer aan, grrr.) maar dan op de pan je mag je bed nog niet uit.
Oké dan maar.  Een heel gedoe en een pijnlijk gedoe om na een rugoperatie die pan op te geraken.
Het deed zoveel pijn dat plassen onmogelijk was.
Dan druk je op die bel lig je te kermen van de pijn en moet je echt geduld hebben en op je kiezen bijten.
Ja Dame, jammer voor jou zei de "lieve" verpleegster, dan zal je moeten wachten.
Na een kwartier dan toch maar weer op die bel gedrukt.  Terug diezelfde "lieve" verpleegster en die zei je zult toch moeten wachten hoor. Ik vroeg beleefd wachten op wat?  Op de kinesisten die je uit bed komen halen. Ja en wanneer komen die? Wel Dame als je geluk hebt ben je bij de eerste, heb je pech ben je de laatste, het was toen rond 7u en de kiné's deden hun toer vanaf 9u... Ik kookte!
ik moest echt plassen man man man.
Een kwartier geduld gehad terug op die bel gedrukt!
En daar kwamen m'n twee verlossende engeltjes, ik ben ze nog dankbaar.
Ik vertel m'n verhaal en ze vonden dat geen doen, en hebben me met twee uit bed gehaald en heel voorzichtig op den WC gezet, t was snel geklonken.
Maar ik kan je verzekeren de eerste keer opstaan dat deed imens veel pijn. oooo man man man.
Oef dat was ik al kwijt.

In de loop van de dag héél misselijk geweest, s morgens niet kunnen eten, s middags ook niet, t ging me echt niet.
Dr Hoste was er dan ook mee akkoord dat ik een extra nachtje bleef, maar best ook want s namiddags had ik koorts en was zo draaierig ...
Bijna van m'n sus gedraait maar nog net net in m'n bed neer gekomen, had nog net op DE bel kunnen drukken maar eer ze kwamen kijken was ik al weer bij m'n positieven.  Dan stel je je de vraag wat doe ik hier eigenlijk nog een extra nacht als je ze ECHT nodig hebt komen ze toch te laat.  Soit, dat is nu totaal geen veroordeling naar de verpleegkundigen de werkdruk is nu éénmaal heel hoog maar t was wel een feit m'n verhaal.
Ben daar dan in kraam gekomen met Sammeke die me continue op een stoel wilde zetten als ik me draaierig en misselijk werd, ik kon toen bijna niet zitten moet je weten dat deed immens veel pijn. Sammeke Sammeke
Was zo blij om  s avonds Kurt en Kokke Tie te zien, deed zo deugd na zo'n baal dag.  Merci mannen.

Die nacht gelukkig redelijk goed geslapen.
Na het middag eten naar huis, rolstoel in, en op naar de auto.  In de auto stappen ging tot m'n grote vreugde al met veel minder pijn. oef.
Home sweet home.

De richtlijnen voor thuis zijn:
maximum 15 min zitten (stoel auto, ...)
veel liggen
stappen opbouwen, beetje met een keer
Niet heffen, dragen of bukken
en dit gedurende 4 weken.
thuisverpleging voor wondzorg

In het begin overwoog het liggen nog dikwijls omdat het wel een pijnlijke affaire is.
De maandag( 19 mei) kwam de huisarts een check up doen en alles leek toen normaal.
Dinsdag (20 mei) komt de thuisverpleegster en zegt me dat m'n wond wel wat dik en rood zit... Ik moet zeggen dat ik wel voelde bij het wakker worden de dinsdag ochtend dat ik precies op een ei lag.... daar had je het dus.
Ze gaf me de goeie raad om de dokter te laten komen de woensdag als het dan nog zo was.
Wat denk je, natuurlijk heeft bibi de dokter moeten laten komen.  Nadat hij het bekeken had, nam hij z'n gsm en begon rond te bellen opzoek naar m'n chirurg... ja den dezen begon alweer te zweten.
Met als resultaat dat ik de donderdag (22 mei) m'n ei mocht gaan tonen bij de chirurg.  Met als resultaat er zit ontsteking op nog niet vlammend maar toch zo van ja we zouden best antibiotica starten.
Dat dan maar gedaan en maar best ook want de vrijdag kwam er etter en bloed uit.
Gelukkig kon ik rekenen op m'n thuisverpleegster die alles in goede banen leidde. Merci hoor Mieke!!!
Tegen het weekend werd ik stilaan mobieler joepi, oef.
Maar goed ook want we staan hier voor verbouwingen en we hadden eline haar slaapkamer compleet te legen.  Kurt heeft natuurlijk het meest gedaan maar de kleerkast bleef over voor mij.  Samen met Eline dat werkje in stukjes en beetjes afgewerkt.  Merci zus.

Als je zoveel moet rusten en liggen dan word je zo nu en dan eens overspoelt met emoties.  één ervan is dat ik het zo erg vind om zoveel te moeten missen.  Ellen en Eline hun verjaardag zijn in het water gevallen door m'n eerste opname, en voor Ellen is dit al het tweede jaar op rij dat het niet door ging.  Ik kan je verzekeren als mama doet dat vreselijk veel pijn, 3 en 4 jaar zo'n leuke toffe leeftijden en daar zullen geen foto's van terug te vinden zijn later... steekt echt in m'n hart.
Oma heeft haar verjaardag ook laten varen, het schoolfeest het hoogtepunt van een schooljaar, dan moest ik nog de eerste verjaardag van ons neefje ook nog eens missen, ... pfff gewoon te veel!

De maandag (26 mei) ging het me niet ik was zoooo zooo misselijk dat ik m'n bed niet uit kon, was echt erg.  Bijna terug flauw gevallen maar gelukkig had mama het in de mot en is het niet zo ver gekomen.
Ik nam toen op dat moment 14 pillen op een dag waarschijnlijk zat er toen eentje tussen die me wat parten speelde.  Nu ik mag niet klagen want voor mij is dat tijdelijk ben nu al terug gevallen op m'n gebruikelijke 4.

Tja t is toch een hele weg.
Ik schrik ervan hoeveel kracht ik ondertussen verloren ben.
Het gaat traag maar zeker vooruit.
M'n zenuw maakt nu en dan nog van z'n oren, maar ja die heeft dan ook goed afgezien.
En over m'n schreef gaan dat gaat niet want je weet heel snel wanneer je moet rusten.
Ik duim nog steeds voor mezelf dat ik nog de laatste 14d van juni kan gaan werken, zou super zijn!


So Far So Good

Liefs
Isabelle

Een hele ervaring achter de rug

Woensdagavond 14 mei:
Vanaf dat alle kindjes op hun logeer adres waren, ben ik beginnen flippen.
Toen kwam het precies plots heel dicht bij... morgen m'n eerste operatie ooit... en dan nog van eerste keer een rugoperatie.  Het deed me de muren oplopen.
De ganse nacht geen oog dicht gedaan, op van de zenuwen.
Toch gedacht aan de raad van twee wijze dames die kreeg en die tips hebben me er toch gedeeltelijk doorgesleurd, raar maar waar.
Weer heel moeizaam de auto in geraakt en daar hoopte ik al op dat dat de laatste super moeilijke rit zou worden in een auto.
Aangekomen op de afdeling, m'n kamer in en wachten... dan komen ze je bloeddruk nemen... ja die stond aan de hoge kant zullen we maar zeggen 16 over 9.
De chirurg had me al verwittigd dat ik pas na de middag aan de beurt zou zijn, dus ik was voorbereid met een berg boekjes en het compagnie van m'n lieve Kurt.
Dan komen ze je rug scheren en ontsmetten, raar hé.
En ja dan toch veel vroeger dan verwacht komen ze rond 9.40u de kamer binnen, mevr. doe maar je kleedje aan het is aan jou. OOO wat een stress, zal ik dat wel kunnen? pfff
Bed in en rijden maar, Kurt mocht mee tot aan de sluis van het operatiekwartier, was wel fijn.
Eén keer dat ik beneden was alleen dan heb ik m'n knop omgedraaid, het moest gewoon het kon zo niet meer verder.  Ze waren er héél héél vriendelijk en gemoedelijk, niet te doen.  Wat ik toen nog niet wist is dat alles eigenlijk daar ook nog in kleine stapjes gaat.
Eerst overlopen ze nog eens alle medische kwesties met je, dan prikken ze je baxter, wat weer niet gemakkelijk was, ze moesten m'n hand echt letterlijk blauw slaan om te kunnen prikken, t moment zelf heb ik er niet veel van gevoeld maar nu staat hij nog blauw!
Dan lig je daar te wachten, met nog een 4 tal mensen, niemand zegt een woord, we lagen met z'n allen te rillen van de spanning.  Ik heb me geconcentreerd op een rustige diepe ademhaling en dat deed wonderen!
Wat later komen ze af met zo'n hele smalle brancard en moest ik proberen om me daarop te plooien, met de hulp van twee paar gouden handen is dat nog voortreffelijk gelukt, zelfs een kussen onder m'n knieën ging heel van zelf sprekend, wel tof!
Het rijden begint weer en nu naar DE bestemming, de operatiezaal.
Deed maar heel vies, maar we moesten erdoor.
Wat bleek als we bij de zaal aankwamen, de chirurg was nog de vorige operatie aan het afwerken, dus ja daar lag ik dan...  Was wel blij dat ik m'n bril niet aan had want er was daar zoveel raars te zien, dat ik snel m'n ogen dicht deed, de kermis heeft er niets aan.
Daar heb je de lang verwachtte anesthesist... nog eens alle medische euvels overlopen, en toen kwam de vloeistof in me en deed ik nog 1 keer een diepe ademhaling in het masker en weg was ik in een hele diepe slaap.
Wat was ik eigenlijk opgelucht dat ik niet op m'n buik moest gaan liggen op die operatie tafel...
En toen deden ze wat ze moesten doen, mij verlossen van die vervelende Hernia...
Hoe ik wakker kwam op de recovery weet ik niet echt, ik weet wel dat het eerste wat ik vroeg was: hoe laat is het? en het was toen 12.30u.  Wat deed die onderrug pijn!!!
Doet wel vreemd zo wakker komen na een narcose ... al die grote lichten het lawaai rond je kan je precies niet vatten, je bent erbij maar toch ook niet.
Wat later kwamen ze vragen om op m'n zij te rollen, man man dat deed geen deugd en dan geven ze nog een prik in je billen; auw!  soit waarschijnlijk om minder pijn te hebben dacht ik toen....
Na een tijdje recovery af en richting kamer.
Daar zat Kurt trouw op mij te wachten, super!
Wat was ik fier op mezelf dat ik het met mijn kunnen er zo goed vanaf had gebracht, t was een reuze stap en ben nog steeds m'n twee wijze dames dankbaar voor hun ondersteunende babbel!
So far so good.
Isabelle

Gemixte gevoelens

 Alweer een weekje verder.
Ik leef momenteel op een achtbaan van gevoelens en pijn.
Het is niet gemakkelijk om vrede te nemen met de geplande ingreep!  Vooral omdat er geen 100% zekerheid is dat die zenuw goed gaat herstellen en hopelijk verlegt het probleem zich niet met verloop van tijd naar hoger op! Beangstigend.
De laatste weken zijn ook geen leven, dus daaraan hou ik me vast!
In het huishouden kan ik amper nog iets doen.
Opstaan, eten, wassen en aankleden nemen nu een uur in beslag niet te doen!
Als ik geluk heb kan ik soms wat zitten, wat rond strompelen en ik vermoed dat ik 70% van de dag neer lig, dan is de pijn het dragelijkst.
M'n maag begint ook stilaan last te hebben van de vele pijnstillers, ondanks de maagbeschermer.

Gelukkig hebben we familiehulp die twee voormiddagen in de week komt, is een hele grote hulp.

Tja m'n rug is al sinds kindsaf een heel teer punt geweest en zal dat altijd blijven.

Een feit is dat ik nu al heel veel tips door geef aan de kindjes hoe ze ergonomisch bepaalde 'werkjes' moeten aanpakken. Jong geleerd ...

Op de roetsjbaan levende Isabelle

Het moet!

5 mei!
Was ooit de dag waarop m'n opa verjaarde en is al dikwijls een bijzondere dag geweest.  Ook dit jaar was het niet anders.
Ik stond op de lijst voor een consultatie bij een chirurg.  We hadden die afspraak al eventjes, jammer genoeg geraak je er nooit snel bij hè bij die specialisten.
Wat we niet door hadden was dat het eigenlijk, vrije consultatie was.  Alhoewel we daar al om 7.30u waren, zaten we maar om 10.40u bij de dokter.  De stoelen waren te laag dus zitten ging maar heel kortstondig, liggen was geen optie, dus 3u rond gepekkeld! Ik was kapot.
Nadat hij het hele verhaal hoorde heeft hij me getest en het verdict kwam er heel snel aan.
Een operatie dringt zich op.  Blijkbaar moest ik na m'n 2de epidurale al veel verder zitten in mobiliteit en minder pijn.
Het sloeg in als een bom bij mij.  Zeker omdat ik sinds vrijdag een pak minder pijn had.
Toen liet hij me keuze om nog de derde epidurale te laten zetten of om voor de operatie te gaan, een keuze waar ik zelf geen beslissing in kon nemen.  De keuze dan maar overgelaten aan de mens in het vak.
Donderdag 15 mei wordt de dag.
En dan hopen op een vlot herstel en duimen dat die zenuw goed hersteld.
Ik mag er nog niet te veel bij stil staan.

Ondertussen bekoop ik nog steeds die uren marathon van gisteren ik hoop dat de pijn toch weer wat gaat afnemen.

Ps: ik heb totaal geen boodschap aan reacties als: tja ik zag dat al lang dat het zover zou komen. Da's allemaal heel gemakkelijk gezegd, tot je er zelf voor staat.


Over hoop haalde Isabelle

Een weekje thuis

Zondag 27/4 mocht ik na m'n laatste baxter kuur naar huis.  Door m'n fijne adertjes die geen snelle baxters toe laten werd dat dus 16u eer alles ingelopen was.
Oef hij is leeg, "taxi" bellen.
Nadat alles ingepakt was na 10d ziekenhuis, eindelijk terug naar huis.  Ergens met gemengde gevoelens, zou het lukken, zou de pijn in redelijke mate onder controle blijven, het huishouden, slapen...
Er kwam zoveel op me af dat het me wat afschrikte.
Stappen ging nog moeizaam dus dan maar de rolstoel in tot aan de auto, dat is toch maar wennen hoor.
Dan kwam de moeilijkste taak... de auto IN geraken. Mannekes !!!
Wat een gedoe.
En nu komt de tip die ik iedereen wil mee geven, als je ooit iemand moet vervoeren die niet 100% mobiel is aan de benen: Leg een plastiek zak op de zetel, dan kan je je veel gemakkelijker en pijnlozer goed zetten.  Die tip kreeg ik pas heel wat later.  Hij is goud waard!
Toen ik thuiskwam was het vrij rustig want de kindjes waren er nog niet, dat was wel goed.
Deed toch zo damm raar om weer in je eigen stek te zijn.
Ik was pomp af van de reis naar huis, echt waar niet te doen, dat was schrikken.
Volgende euvel... bed proberen.
M'n nieuwe tijdelijke bed, elektrisch verstelbaar, ooo, klinkt hemels.
Met een bang hart erin gekropen en tot m'n grote opluchting lag het op het eerste zicht goed. oef.
De terugkomst met de kindjes was ook een emotioneel momentje.

De maandag de eerste dag alleen thuis... spannend.
Maar doordat ik de dinsdag ochtend vroeg al weer in het dagziekenhuis moest zijn, was het een kort momentje.
De dag verliep in de mate van mijn mogelijkheden goed.
s avonds waren we kidsloos want die waren uitbesteed omdat we te vroeg in het ziekenhuis moesten zijn.

Weer een bang moment voor mij een dagziekenhuis, wat zouden we nu weer beleven???
De stress gierde weer door m'n aderen, ik weet het eigenlijk wel, niet goed maar ja, sterker dan mezelf.
T begon al goed toen ze m'n kamer toonden... daar stond een brancard... ik kreeg het bijna waar ik stond.
Dat meen je toch niet, iemand met een ferme hernia op een brancard leggen (wetende dat je been gedeelte daarvan niet verstelbaar is).
Gelukkig heeft Kurt het dan maar geregeld dat er een deftig bed kwam, wat was ik hem dankbaar.
Dan moet je zo'n sexy kleedje aan, lol.  Beetje later, madame Kellner we zijn hier voor je baxter.  Ik wist van niets, ik kreeg het al weer, ook dat nog.  Je moet weten dat ik hele fijne adertjes heb en dat ze heel moeilijk kunnen prikken bij mij... och ja dan dacht ik maar... een prikje meer of minder...
Gelukkig de tref gehad van een goeie verpleegster die onmiddellijk juist zat! Oef wat een opluchting.
Dan heb ik geduld moeten hebben tot 10.30u eer ik aan de beurt was.  Kurt had speciaal voor mij verlof genomen om me bij te staan en die vloog bijna de kamer uit.  Gelukkig heeft hij toen ook de dokter kunnen overtuigen om aub bij me te mogen blijven. Is heb gelukt ook!  Merci schat.
Na 2u plat liggen mocht ik terug naar huis.
Allé nummer twee is ook een feit.

De woensdag kwam er voor het eerst Thuiszorg.
Dat leek mij met ons gezin geen optie om te weigeren.
En blij dat ik die stap gezet heb! amai.
Ik heb lekker kunnen douchen onder begeleiding van de dame van thuiszorg.  Ze stofzuigde en dweilde onze beneden.
Deed afwas, leegde de vaatwas en kookte lekker tegen dat de kindjes thuis kwamen.
Wat een toffe hulp.
Kurt beweerde in het begin dat hij wel alles ging doen...
Maar zoals iedere vrouw zou zeggen: mannen beseffen niet hoeveel vrouwen doen, en dat is niet slecht bedoelt dat ik dat schrijf, maar t is gewoon zo.
De woensdagnamiddag de eerste namiddag alleen terug met de kindjes, een hele beproeving, gelukkig was het een halve dag om te beginnen.

De donderdag had ik een vreselijk, vreselijk pijnlijke dag.  Niet menselijk.  Toen ging er van alles door m'n kopje...
Wat als die epidurales niet helpen ... ik mag er niet aan denken.
Echt een hel dag.

De vrijdag bleek dan toch een betere dag te zijn. Oef wat een opluchting.
De eerste dag dat ik geen super extra pijnstilling moest slikken. Wel nog alle andere maar toch al geen extra niet meer.
Ik was zo blij toen ik opstond dat het meeviel.  Het opstaan is het meest spannende moment van de dag, dan weet ik meestal al hoe laat het is.
De kindjes hadden een brugdag en waren dus thuis.  Ik had heel lief gevraagd aan een traiteur om aub eten klaar te maken en het met ons te komen opeten want een hele dag alleen met hen dat zag ik niet zitten.  t zijn en blijven kinderen die willen spelen en zich amuseren hé, wat ik hen niet wil afpakken.  Maar toch zo vermoeiend als niet in je sas bent.

De zaterdag wonderwel terug een betere dag, ik durfde het bijna niet hopen na de vrijdag.

Ook vandaag mag ik niet klagen.
De hoofdregel in heel het verhaal blijft: veel afwisselen tussen zitten, stappen en liggen.  En dan gaat het prima.

Voila het ei van deze week.
merci voor wie de moeite deed om tot onderaan te lezen.
Liefs
Isabelle

Pijn, angst en rust

Eventjes geen creatieve berichtjes maar het leven zoals het is.

Velen zullen wel weten dat ik al een tijdje last heb van een rug hernia. 

Die is lang onder controle geweest met kinesitherapie en zoveel mogelijk m'n rug te ontlasten.

Jammer genoeg genoeg  is het  tij gekeerd.

De tweede week van de paasvakantie ging het heel snel bergaf.

De pijn was zo erg dat ik tot drie maal toe flauwviel, met blauwe plekken en een hoofdwonde tot gevolg.

De huisarts kwam dagelijks langs.  De medicatie werd telkens opgedreven maar met geen beterschap tot gevolg.

Een afspraak bij een specialist  drong zich op.

Zoals algemeen  gekend  moet je  altijd lang wachten om erbij te geraken .

Wat me zo kwaad maakte want ik hield  het niet meer uit, ruim 14 dagen wachten , onmenselijk!!!

Ik heb zo'n geluk dat Kurt heel wat dagen onverwacht kon thuis blijven om alles te doen in ons druk gezinnetje want de kindjes waren thuis .

De vrijdagochtend  liep het helemaal mis, ik kon bijna geen stap zetten.
Kurt was de eerste dag gaan werken want de dag voordien ging het ietsiepietsie beter.  Gelukkig kwam Papie toch ook nog eens polshoogte nemen voor hij door reed naar Jabbeke.  En de blik die ik zag in z'n ogen had ik nog nooit gezien.  Het was: nu neem je de telefoon en je belt naar de huisarts... slik er was geen onderkomen aan...

Na heel wat telefoontjes bleef enkel nog de optie spoed over.
In een robbeling hebben ze hier alles geregeld voor de kindjes en voor mij en m'n bijstand want ik ging niet alleen binnen gaan ik moest iemand bij me hebben.
Wat een geluk dat m'n broer een super nuchter en vlot organisatie talent heeft.

Met heel veel moeite  in de  auto geraakt  en richting spoed.

Doodsbang, de tranen vloeiden rijkelijk en den bibber verergerde nog alles.

Je moet weten dat ik een panische angst heb voor alles wat met dokters en behandelingen te maken heeft.

Op spoed moet je dan op zo'n brancard geraken, een ramp, dat ging niet.
Ze hebben dan eerst begonnen met pijnstilling maar die werkte maar met licht mate.
Dan heb ik me toch op die brancard moeten plooien, was een hel, een infuus werd aangelegd en dit zou al wat verlichting moeten brengen.
Ik heb die brancard vervloekt dat ligt dus helemaal niet goed, zelf een kussentje voor onder m'n knieën was niet voor handen.
Ze controleerden m'n reflexen en die waren nog redelijk, maar toen ze me vroegen om van m'n linker voet m'n tenen te bewegen of naar me toe te trekken toen kwam ik effe misselijk.  Niets kon ik kon met die tenen...

Een opname was dus onvermijdelijk.
Heb geluk gehad in die zin dat ze me vrij snel naar de kamer gebracht hebben, waar een comfortabel bed voor handen was.
Ik was doodop, ik vechtte om niet in slaap te vallen omdat ik bang was dat ze onverwachts nog iets gingen doen met me... 

De ene baxter na de andere passeerde m'n fijne adertjes. Ongelooflijk.

Ik had natuurlijk de tref dat het de vrijdag was voor het Paasweekend en dat alle onderzoeken die moesten gebeuren zich lieten wachten tot de dinsdag-woensdag-donderdag.

Heel traag per dag ging de pijn met lichte mate achteruit.
De dinsdag eindelijk de MRI van de rug, en zoals verwacht was die hernia in vergelijking met 2011 groter geworden waardoor hij drukt op zenuwbanen, L4-L5, lumbaal.

Toen kwam de beslissing om toch maar te beginnen met epidurale, ik natuurlijk weer compleet van de kaart want de angst ervoor was weer zo groot dat ik bijna continue huilde van de schrik.
Gelukkig kon Kurt zich vrij maken om erbij te zijn, wat voor mij zoveel betekent.  Ik heb er toch zo'n hekel aan aan al die prikken en toestanden.
Dan gans de dag plat liggen om alles goed te laten inwerken.
Erna moet je tot 48u geduld hebben om het effect te voelen.  Ik had dus die volle 48u nodig wat toch zo super bangelijk was, wat als dit niet hielp???

De donderdag wilden ze voor het zekerste nog een EEG doen omdat ik 3x maal flauw gevallen was en ze wilden zeker uitsluiten dat er niets anders mis was.  Doordat ik ook Lupus patiënt ben, kon het blijkbaar zijn dat die Lupus zich verplaatst had  naar m'n hersenen. Weer iets om schrik van te hebben.
Gelukkig bleek snel dat dit allemaal in orde was ook de MRI van de hersenen die ze ook nog deden was oké.  Een hele geruststelling!
Nu ben ik ook heel blij dat Lotte vorig jaar een MRI van de hersenen kreeg onder volledige verdoving; ik kan me niet voorstellen dat dat zou lukken zonder.  Je krijgt nog een helm op waardoor alles nog enger is en in de laatste minuten komen ze nog een contrast vloeistof in spuiten.

Ondertussen bleven die baxters maar door lopen en doordat ik zo'n fijne adertjes heb, hebben ze tot 8 maal toe m'n baxter moeten versteken, maar ja dat moest dan maar dat woog niet op tegen de pijn in m'n linker been en bil.

De prikjes tegen het flebit kreeg ik ook maar die vallen heel goed mee, dat is al iets waar ik niet meer zo mee inzit, toch al iets.

Dan toch nog de chirurg eens aan m'n bed gezien en die wist me te vertellen dat door de grootte van de hernia ik er rekening mee moet houden dat een ingreep nog steeds mogelijk kan zijn alles hangt af van de epidurales.

Op onze trouwverjaardag zondag 27/4 mocht ik in de late namiddag naar huis en dit na 10 dagen.
Met een hele waslijst medicatie, amai, verschiet achtig maar ja, alles beter dan die vreselijke pijn.

Deed heel raar om weer in m'n vertrouwde omgeving te zijn, raar hé;

Nu nog 2 epidurales te gaan.
Morgen is de volgende, ik begin alweer ferm zenuwachtig te worden, weer een dag dagziekenhuis.
Ja 10 dagen opname als jonge mama dat is toch niet niets hoor.  M'n ventje doet super goed z'n best maar hij heeft het best zwaar hoor!

Dit is het enige berichtje die ik via facebook zal delen, wil je m'n vorderingen volgen dan kan dat door m'n blogje te volgen, ik hou er niet zo van om continue alle ontwikkelingen via dat smoelboek te doen.

Ik zal proberen om er een beetje een dagboekje van te maken.
Zo ben ik ook eens  m'n ei kwijt en kan ik er later nog eens op terug blikken en fier zijn op al wat ik doorstaan heb



ps: ik moet heel veel mensen nu al bedanken voor veel dingen ik zal geen namen noemen!!! Ze weten het wel.

Bange Isabelle

.