Een weekje thuis

Zondag 27/4 mocht ik na m'n laatste baxter kuur naar huis.  Door m'n fijne adertjes die geen snelle baxters toe laten werd dat dus 16u eer alles ingelopen was.
Oef hij is leeg, "taxi" bellen.
Nadat alles ingepakt was na 10d ziekenhuis, eindelijk terug naar huis.  Ergens met gemengde gevoelens, zou het lukken, zou de pijn in redelijke mate onder controle blijven, het huishouden, slapen...
Er kwam zoveel op me af dat het me wat afschrikte.
Stappen ging nog moeizaam dus dan maar de rolstoel in tot aan de auto, dat is toch maar wennen hoor.
Dan kwam de moeilijkste taak... de auto IN geraken. Mannekes !!!
Wat een gedoe.
En nu komt de tip die ik iedereen wil mee geven, als je ooit iemand moet vervoeren die niet 100% mobiel is aan de benen: Leg een plastiek zak op de zetel, dan kan je je veel gemakkelijker en pijnlozer goed zetten.  Die tip kreeg ik pas heel wat later.  Hij is goud waard!
Toen ik thuiskwam was het vrij rustig want de kindjes waren er nog niet, dat was wel goed.
Deed toch zo damm raar om weer in je eigen stek te zijn.
Ik was pomp af van de reis naar huis, echt waar niet te doen, dat was schrikken.
Volgende euvel... bed proberen.
M'n nieuwe tijdelijke bed, elektrisch verstelbaar, ooo, klinkt hemels.
Met een bang hart erin gekropen en tot m'n grote opluchting lag het op het eerste zicht goed. oef.
De terugkomst met de kindjes was ook een emotioneel momentje.

De maandag de eerste dag alleen thuis... spannend.
Maar doordat ik de dinsdag ochtend vroeg al weer in het dagziekenhuis moest zijn, was het een kort momentje.
De dag verliep in de mate van mijn mogelijkheden goed.
s avonds waren we kidsloos want die waren uitbesteed omdat we te vroeg in het ziekenhuis moesten zijn.

Weer een bang moment voor mij een dagziekenhuis, wat zouden we nu weer beleven???
De stress gierde weer door m'n aderen, ik weet het eigenlijk wel, niet goed maar ja, sterker dan mezelf.
T begon al goed toen ze m'n kamer toonden... daar stond een brancard... ik kreeg het bijna waar ik stond.
Dat meen je toch niet, iemand met een ferme hernia op een brancard leggen (wetende dat je been gedeelte daarvan niet verstelbaar is).
Gelukkig heeft Kurt het dan maar geregeld dat er een deftig bed kwam, wat was ik hem dankbaar.
Dan moet je zo'n sexy kleedje aan, lol.  Beetje later, madame Kellner we zijn hier voor je baxter.  Ik wist van niets, ik kreeg het al weer, ook dat nog.  Je moet weten dat ik hele fijne adertjes heb en dat ze heel moeilijk kunnen prikken bij mij... och ja dan dacht ik maar... een prikje meer of minder...
Gelukkig de tref gehad van een goeie verpleegster die onmiddellijk juist zat! Oef wat een opluchting.
Dan heb ik geduld moeten hebben tot 10.30u eer ik aan de beurt was.  Kurt had speciaal voor mij verlof genomen om me bij te staan en die vloog bijna de kamer uit.  Gelukkig heeft hij toen ook de dokter kunnen overtuigen om aub bij me te mogen blijven. Is heb gelukt ook!  Merci schat.
Na 2u plat liggen mocht ik terug naar huis.
Allé nummer twee is ook een feit.

De woensdag kwam er voor het eerst Thuiszorg.
Dat leek mij met ons gezin geen optie om te weigeren.
En blij dat ik die stap gezet heb! amai.
Ik heb lekker kunnen douchen onder begeleiding van de dame van thuiszorg.  Ze stofzuigde en dweilde onze beneden.
Deed afwas, leegde de vaatwas en kookte lekker tegen dat de kindjes thuis kwamen.
Wat een toffe hulp.
Kurt beweerde in het begin dat hij wel alles ging doen...
Maar zoals iedere vrouw zou zeggen: mannen beseffen niet hoeveel vrouwen doen, en dat is niet slecht bedoelt dat ik dat schrijf, maar t is gewoon zo.
De woensdagnamiddag de eerste namiddag alleen terug met de kindjes, een hele beproeving, gelukkig was het een halve dag om te beginnen.

De donderdag had ik een vreselijk, vreselijk pijnlijke dag.  Niet menselijk.  Toen ging er van alles door m'n kopje...
Wat als die epidurales niet helpen ... ik mag er niet aan denken.
Echt een hel dag.

De vrijdag bleek dan toch een betere dag te zijn. Oef wat een opluchting.
De eerste dag dat ik geen super extra pijnstilling moest slikken. Wel nog alle andere maar toch al geen extra niet meer.
Ik was zo blij toen ik opstond dat het meeviel.  Het opstaan is het meest spannende moment van de dag, dan weet ik meestal al hoe laat het is.
De kindjes hadden een brugdag en waren dus thuis.  Ik had heel lief gevraagd aan een traiteur om aub eten klaar te maken en het met ons te komen opeten want een hele dag alleen met hen dat zag ik niet zitten.  t zijn en blijven kinderen die willen spelen en zich amuseren hé, wat ik hen niet wil afpakken.  Maar toch zo vermoeiend als niet in je sas bent.

De zaterdag wonderwel terug een betere dag, ik durfde het bijna niet hopen na de vrijdag.

Ook vandaag mag ik niet klagen.
De hoofdregel in heel het verhaal blijft: veel afwisselen tussen zitten, stappen en liggen.  En dan gaat het prima.

Voila het ei van deze week.
merci voor wie de moeite deed om tot onderaan te lezen.
Liefs
Isabelle