Een hele ervaring achter de rug

Woensdagavond 14 mei:
Vanaf dat alle kindjes op hun logeer adres waren, ben ik beginnen flippen.
Toen kwam het precies plots heel dicht bij... morgen m'n eerste operatie ooit... en dan nog van eerste keer een rugoperatie.  Het deed me de muren oplopen.
De ganse nacht geen oog dicht gedaan, op van de zenuwen.
Toch gedacht aan de raad van twee wijze dames die kreeg en die tips hebben me er toch gedeeltelijk doorgesleurd, raar maar waar.
Weer heel moeizaam de auto in geraakt en daar hoopte ik al op dat dat de laatste super moeilijke rit zou worden in een auto.
Aangekomen op de afdeling, m'n kamer in en wachten... dan komen ze je bloeddruk nemen... ja die stond aan de hoge kant zullen we maar zeggen 16 over 9.
De chirurg had me al verwittigd dat ik pas na de middag aan de beurt zou zijn, dus ik was voorbereid met een berg boekjes en het compagnie van m'n lieve Kurt.
Dan komen ze je rug scheren en ontsmetten, raar hé.
En ja dan toch veel vroeger dan verwacht komen ze rond 9.40u de kamer binnen, mevr. doe maar je kleedje aan het is aan jou. OOO wat een stress, zal ik dat wel kunnen? pfff
Bed in en rijden maar, Kurt mocht mee tot aan de sluis van het operatiekwartier, was wel fijn.
Eén keer dat ik beneden was alleen dan heb ik m'n knop omgedraaid, het moest gewoon het kon zo niet meer verder.  Ze waren er héél héél vriendelijk en gemoedelijk, niet te doen.  Wat ik toen nog niet wist is dat alles eigenlijk daar ook nog in kleine stapjes gaat.
Eerst overlopen ze nog eens alle medische kwesties met je, dan prikken ze je baxter, wat weer niet gemakkelijk was, ze moesten m'n hand echt letterlijk blauw slaan om te kunnen prikken, t moment zelf heb ik er niet veel van gevoeld maar nu staat hij nog blauw!
Dan lig je daar te wachten, met nog een 4 tal mensen, niemand zegt een woord, we lagen met z'n allen te rillen van de spanning.  Ik heb me geconcentreerd op een rustige diepe ademhaling en dat deed wonderen!
Wat later komen ze af met zo'n hele smalle brancard en moest ik proberen om me daarop te plooien, met de hulp van twee paar gouden handen is dat nog voortreffelijk gelukt, zelfs een kussen onder m'n knieën ging heel van zelf sprekend, wel tof!
Het rijden begint weer en nu naar DE bestemming, de operatiezaal.
Deed maar heel vies, maar we moesten erdoor.
Wat bleek als we bij de zaal aankwamen, de chirurg was nog de vorige operatie aan het afwerken, dus ja daar lag ik dan...  Was wel blij dat ik m'n bril niet aan had want er was daar zoveel raars te zien, dat ik snel m'n ogen dicht deed, de kermis heeft er niets aan.
Daar heb je de lang verwachtte anesthesist... nog eens alle medische euvels overlopen, en toen kwam de vloeistof in me en deed ik nog 1 keer een diepe ademhaling in het masker en weg was ik in een hele diepe slaap.
Wat was ik eigenlijk opgelucht dat ik niet op m'n buik moest gaan liggen op die operatie tafel...
En toen deden ze wat ze moesten doen, mij verlossen van die vervelende Hernia...
Hoe ik wakker kwam op de recovery weet ik niet echt, ik weet wel dat het eerste wat ik vroeg was: hoe laat is het? en het was toen 12.30u.  Wat deed die onderrug pijn!!!
Doet wel vreemd zo wakker komen na een narcose ... al die grote lichten het lawaai rond je kan je precies niet vatten, je bent erbij maar toch ook niet.
Wat later kwamen ze vragen om op m'n zij te rollen, man man dat deed geen deugd en dan geven ze nog een prik in je billen; auw!  soit waarschijnlijk om minder pijn te hebben dacht ik toen....
Na een tijdje recovery af en richting kamer.
Daar zat Kurt trouw op mij te wachten, super!
Wat was ik fier op mezelf dat ik het met mijn kunnen er zo goed vanaf had gebracht, t was een reuze stap en ben nog steeds m'n twee wijze dames dankbaar voor hun ondersteunende babbel!
So far so good.
Isabelle