Het moet!

5 mei!
Was ooit de dag waarop m'n opa verjaarde en is al dikwijls een bijzondere dag geweest.  Ook dit jaar was het niet anders.
Ik stond op de lijst voor een consultatie bij een chirurg.  We hadden die afspraak al eventjes, jammer genoeg geraak je er nooit snel bij hè bij die specialisten.
Wat we niet door hadden was dat het eigenlijk, vrije consultatie was.  Alhoewel we daar al om 7.30u waren, zaten we maar om 10.40u bij de dokter.  De stoelen waren te laag dus zitten ging maar heel kortstondig, liggen was geen optie, dus 3u rond gepekkeld! Ik was kapot.
Nadat hij het hele verhaal hoorde heeft hij me getest en het verdict kwam er heel snel aan.
Een operatie dringt zich op.  Blijkbaar moest ik na m'n 2de epidurale al veel verder zitten in mobiliteit en minder pijn.
Het sloeg in als een bom bij mij.  Zeker omdat ik sinds vrijdag een pak minder pijn had.
Toen liet hij me keuze om nog de derde epidurale te laten zetten of om voor de operatie te gaan, een keuze waar ik zelf geen beslissing in kon nemen.  De keuze dan maar overgelaten aan de mens in het vak.
Donderdag 15 mei wordt de dag.
En dan hopen op een vlot herstel en duimen dat die zenuw goed hersteld.
Ik mag er nog niet te veel bij stil staan.

Ondertussen bekoop ik nog steeds die uren marathon van gisteren ik hoop dat de pijn toch weer wat gaat afnemen.

Ps: ik heb totaal geen boodschap aan reacties als: tja ik zag dat al lang dat het zover zou komen. Da's allemaal heel gemakkelijk gezegd, tot je er zelf voor staat.


Over hoop haalde Isabelle