Een hele ervaring achter de rug

Woensdagavond 14 mei:
Vanaf dat alle kindjes op hun logeer adres waren, ben ik beginnen flippen.
Toen kwam het precies plots heel dicht bij... morgen m'n eerste operatie ooit... en dan nog van eerste keer een rugoperatie.  Het deed me de muren oplopen.
De ganse nacht geen oog dicht gedaan, op van de zenuwen.
Toch gedacht aan de raad van twee wijze dames die kreeg en die tips hebben me er toch gedeeltelijk doorgesleurd, raar maar waar.
Weer heel moeizaam de auto in geraakt en daar hoopte ik al op dat dat de laatste super moeilijke rit zou worden in een auto.
Aangekomen op de afdeling, m'n kamer in en wachten... dan komen ze je bloeddruk nemen... ja die stond aan de hoge kant zullen we maar zeggen 16 over 9.
De chirurg had me al verwittigd dat ik pas na de middag aan de beurt zou zijn, dus ik was voorbereid met een berg boekjes en het compagnie van m'n lieve Kurt.
Dan komen ze je rug scheren en ontsmetten, raar hé.
En ja dan toch veel vroeger dan verwacht komen ze rond 9.40u de kamer binnen, mevr. doe maar je kleedje aan het is aan jou. OOO wat een stress, zal ik dat wel kunnen? pfff
Bed in en rijden maar, Kurt mocht mee tot aan de sluis van het operatiekwartier, was wel fijn.
Eén keer dat ik beneden was alleen dan heb ik m'n knop omgedraaid, het moest gewoon het kon zo niet meer verder.  Ze waren er héél héél vriendelijk en gemoedelijk, niet te doen.  Wat ik toen nog niet wist is dat alles eigenlijk daar ook nog in kleine stapjes gaat.
Eerst overlopen ze nog eens alle medische kwesties met je, dan prikken ze je baxter, wat weer niet gemakkelijk was, ze moesten m'n hand echt letterlijk blauw slaan om te kunnen prikken, t moment zelf heb ik er niet veel van gevoeld maar nu staat hij nog blauw!
Dan lig je daar te wachten, met nog een 4 tal mensen, niemand zegt een woord, we lagen met z'n allen te rillen van de spanning.  Ik heb me geconcentreerd op een rustige diepe ademhaling en dat deed wonderen!
Wat later komen ze af met zo'n hele smalle brancard en moest ik proberen om me daarop te plooien, met de hulp van twee paar gouden handen is dat nog voortreffelijk gelukt, zelfs een kussen onder m'n knieën ging heel van zelf sprekend, wel tof!
Het rijden begint weer en nu naar DE bestemming, de operatiezaal.
Deed maar heel vies, maar we moesten erdoor.
Wat bleek als we bij de zaal aankwamen, de chirurg was nog de vorige operatie aan het afwerken, dus ja daar lag ik dan...  Was wel blij dat ik m'n bril niet aan had want er was daar zoveel raars te zien, dat ik snel m'n ogen dicht deed, de kermis heeft er niets aan.
Daar heb je de lang verwachtte anesthesist... nog eens alle medische euvels overlopen, en toen kwam de vloeistof in me en deed ik nog 1 keer een diepe ademhaling in het masker en weg was ik in een hele diepe slaap.
Wat was ik eigenlijk opgelucht dat ik niet op m'n buik moest gaan liggen op die operatie tafel...
En toen deden ze wat ze moesten doen, mij verlossen van die vervelende Hernia...
Hoe ik wakker kwam op de recovery weet ik niet echt, ik weet wel dat het eerste wat ik vroeg was: hoe laat is het? en het was toen 12.30u.  Wat deed die onderrug pijn!!!
Doet wel vreemd zo wakker komen na een narcose ... al die grote lichten het lawaai rond je kan je precies niet vatten, je bent erbij maar toch ook niet.
Wat later kwamen ze vragen om op m'n zij te rollen, man man dat deed geen deugd en dan geven ze nog een prik in je billen; auw!  soit waarschijnlijk om minder pijn te hebben dacht ik toen....
Na een tijdje recovery af en richting kamer.
Daar zat Kurt trouw op mij te wachten, super!
Wat was ik fier op mezelf dat ik het met mijn kunnen er zo goed vanaf had gebracht, t was een reuze stap en ben nog steeds m'n twee wijze dames dankbaar voor hun ondersteunende babbel!
So far so good.
Isabelle

Gemixte gevoelens

 Alweer een weekje verder.
Ik leef momenteel op een achtbaan van gevoelens en pijn.
Het is niet gemakkelijk om vrede te nemen met de geplande ingreep!  Vooral omdat er geen 100% zekerheid is dat die zenuw goed gaat herstellen en hopelijk verlegt het probleem zich niet met verloop van tijd naar hoger op! Beangstigend.
De laatste weken zijn ook geen leven, dus daaraan hou ik me vast!
In het huishouden kan ik amper nog iets doen.
Opstaan, eten, wassen en aankleden nemen nu een uur in beslag niet te doen!
Als ik geluk heb kan ik soms wat zitten, wat rond strompelen en ik vermoed dat ik 70% van de dag neer lig, dan is de pijn het dragelijkst.
M'n maag begint ook stilaan last te hebben van de vele pijnstillers, ondanks de maagbeschermer.

Gelukkig hebben we familiehulp die twee voormiddagen in de week komt, is een hele grote hulp.

Tja m'n rug is al sinds kindsaf een heel teer punt geweest en zal dat altijd blijven.

Een feit is dat ik nu al heel veel tips door geef aan de kindjes hoe ze ergonomisch bepaalde 'werkjes' moeten aanpakken. Jong geleerd ...

Op de roetsjbaan levende Isabelle

Het moet!

5 mei!
Was ooit de dag waarop m'n opa verjaarde en is al dikwijls een bijzondere dag geweest.  Ook dit jaar was het niet anders.
Ik stond op de lijst voor een consultatie bij een chirurg.  We hadden die afspraak al eventjes, jammer genoeg geraak je er nooit snel bij hè bij die specialisten.
Wat we niet door hadden was dat het eigenlijk, vrije consultatie was.  Alhoewel we daar al om 7.30u waren, zaten we maar om 10.40u bij de dokter.  De stoelen waren te laag dus zitten ging maar heel kortstondig, liggen was geen optie, dus 3u rond gepekkeld! Ik was kapot.
Nadat hij het hele verhaal hoorde heeft hij me getest en het verdict kwam er heel snel aan.
Een operatie dringt zich op.  Blijkbaar moest ik na m'n 2de epidurale al veel verder zitten in mobiliteit en minder pijn.
Het sloeg in als een bom bij mij.  Zeker omdat ik sinds vrijdag een pak minder pijn had.
Toen liet hij me keuze om nog de derde epidurale te laten zetten of om voor de operatie te gaan, een keuze waar ik zelf geen beslissing in kon nemen.  De keuze dan maar overgelaten aan de mens in het vak.
Donderdag 15 mei wordt de dag.
En dan hopen op een vlot herstel en duimen dat die zenuw goed hersteld.
Ik mag er nog niet te veel bij stil staan.

Ondertussen bekoop ik nog steeds die uren marathon van gisteren ik hoop dat de pijn toch weer wat gaat afnemen.

Ps: ik heb totaal geen boodschap aan reacties als: tja ik zag dat al lang dat het zover zou komen. Da's allemaal heel gemakkelijk gezegd, tot je er zelf voor staat.


Over hoop haalde Isabelle

Een weekje thuis

Zondag 27/4 mocht ik na m'n laatste baxter kuur naar huis.  Door m'n fijne adertjes die geen snelle baxters toe laten werd dat dus 16u eer alles ingelopen was.
Oef hij is leeg, "taxi" bellen.
Nadat alles ingepakt was na 10d ziekenhuis, eindelijk terug naar huis.  Ergens met gemengde gevoelens, zou het lukken, zou de pijn in redelijke mate onder controle blijven, het huishouden, slapen...
Er kwam zoveel op me af dat het me wat afschrikte.
Stappen ging nog moeizaam dus dan maar de rolstoel in tot aan de auto, dat is toch maar wennen hoor.
Dan kwam de moeilijkste taak... de auto IN geraken. Mannekes !!!
Wat een gedoe.
En nu komt de tip die ik iedereen wil mee geven, als je ooit iemand moet vervoeren die niet 100% mobiel is aan de benen: Leg een plastiek zak op de zetel, dan kan je je veel gemakkelijker en pijnlozer goed zetten.  Die tip kreeg ik pas heel wat later.  Hij is goud waard!
Toen ik thuiskwam was het vrij rustig want de kindjes waren er nog niet, dat was wel goed.
Deed toch zo damm raar om weer in je eigen stek te zijn.
Ik was pomp af van de reis naar huis, echt waar niet te doen, dat was schrikken.
Volgende euvel... bed proberen.
M'n nieuwe tijdelijke bed, elektrisch verstelbaar, ooo, klinkt hemels.
Met een bang hart erin gekropen en tot m'n grote opluchting lag het op het eerste zicht goed. oef.
De terugkomst met de kindjes was ook een emotioneel momentje.

De maandag de eerste dag alleen thuis... spannend.
Maar doordat ik de dinsdag ochtend vroeg al weer in het dagziekenhuis moest zijn, was het een kort momentje.
De dag verliep in de mate van mijn mogelijkheden goed.
s avonds waren we kidsloos want die waren uitbesteed omdat we te vroeg in het ziekenhuis moesten zijn.

Weer een bang moment voor mij een dagziekenhuis, wat zouden we nu weer beleven???
De stress gierde weer door m'n aderen, ik weet het eigenlijk wel, niet goed maar ja, sterker dan mezelf.
T begon al goed toen ze m'n kamer toonden... daar stond een brancard... ik kreeg het bijna waar ik stond.
Dat meen je toch niet, iemand met een ferme hernia op een brancard leggen (wetende dat je been gedeelte daarvan niet verstelbaar is).
Gelukkig heeft Kurt het dan maar geregeld dat er een deftig bed kwam, wat was ik hem dankbaar.
Dan moet je zo'n sexy kleedje aan, lol.  Beetje later, madame Kellner we zijn hier voor je baxter.  Ik wist van niets, ik kreeg het al weer, ook dat nog.  Je moet weten dat ik hele fijne adertjes heb en dat ze heel moeilijk kunnen prikken bij mij... och ja dan dacht ik maar... een prikje meer of minder...
Gelukkig de tref gehad van een goeie verpleegster die onmiddellijk juist zat! Oef wat een opluchting.
Dan heb ik geduld moeten hebben tot 10.30u eer ik aan de beurt was.  Kurt had speciaal voor mij verlof genomen om me bij te staan en die vloog bijna de kamer uit.  Gelukkig heeft hij toen ook de dokter kunnen overtuigen om aub bij me te mogen blijven. Is heb gelukt ook!  Merci schat.
Na 2u plat liggen mocht ik terug naar huis.
Allé nummer twee is ook een feit.

De woensdag kwam er voor het eerst Thuiszorg.
Dat leek mij met ons gezin geen optie om te weigeren.
En blij dat ik die stap gezet heb! amai.
Ik heb lekker kunnen douchen onder begeleiding van de dame van thuiszorg.  Ze stofzuigde en dweilde onze beneden.
Deed afwas, leegde de vaatwas en kookte lekker tegen dat de kindjes thuis kwamen.
Wat een toffe hulp.
Kurt beweerde in het begin dat hij wel alles ging doen...
Maar zoals iedere vrouw zou zeggen: mannen beseffen niet hoeveel vrouwen doen, en dat is niet slecht bedoelt dat ik dat schrijf, maar t is gewoon zo.
De woensdagnamiddag de eerste namiddag alleen terug met de kindjes, een hele beproeving, gelukkig was het een halve dag om te beginnen.

De donderdag had ik een vreselijk, vreselijk pijnlijke dag.  Niet menselijk.  Toen ging er van alles door m'n kopje...
Wat als die epidurales niet helpen ... ik mag er niet aan denken.
Echt een hel dag.

De vrijdag bleek dan toch een betere dag te zijn. Oef wat een opluchting.
De eerste dag dat ik geen super extra pijnstilling moest slikken. Wel nog alle andere maar toch al geen extra niet meer.
Ik was zo blij toen ik opstond dat het meeviel.  Het opstaan is het meest spannende moment van de dag, dan weet ik meestal al hoe laat het is.
De kindjes hadden een brugdag en waren dus thuis.  Ik had heel lief gevraagd aan een traiteur om aub eten klaar te maken en het met ons te komen opeten want een hele dag alleen met hen dat zag ik niet zitten.  t zijn en blijven kinderen die willen spelen en zich amuseren hé, wat ik hen niet wil afpakken.  Maar toch zo vermoeiend als niet in je sas bent.

De zaterdag wonderwel terug een betere dag, ik durfde het bijna niet hopen na de vrijdag.

Ook vandaag mag ik niet klagen.
De hoofdregel in heel het verhaal blijft: veel afwisselen tussen zitten, stappen en liggen.  En dan gaat het prima.

Voila het ei van deze week.
merci voor wie de moeite deed om tot onderaan te lezen.
Liefs
Isabelle